ಮಾಧ್ಯಮದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾದರು?

ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾದ ವಿಷಯವಿದು. ಹಿಂದೆ ಹೀಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ನಾಲ್ಕಾರು ಕಾಲೇಜುಗಳ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸದಾ ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರುಗಳು ಹೆಸರುಗಳು ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಬರೆಯಬೇಕು ಏನನ್ನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂಬ ತುಡಿತ ಮಿಡಿತಗಳು ಅವರಲ್ಲಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಇಂದು ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗ ಕೇವಲ ಕೆಟ್ಟ ವಿಷಯಗಳಿಗಾಗಿ ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗ ಬಹುತೇಕ ಉಲ್ಲಾ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲೂ ಅಣಬೆಗಳಂತೆ ತಲೆಯೆತ್ತುತ್ತಿರುವುದೂ ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕಾರಣ. ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಭೋದಿಸುವ ಅಧ್ಯಾಪಕರ ಕೊರತೆ ಈ ಕಾಲೇಜುಗಳನ್ನು ಬಹುವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ .ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವ ಗುರುಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ...ಬರವಣಿಗೆ ಒಂದೇ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಅಲ್ಲವಲ್ಲ ಅನ್ನುತ್ತಾರವರು.
ಆತಂಕಕಾರಿ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಎಂದರೆ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಇಂದು ಫ್ಯಾಶನ್ ಆಗಿದೆ. ಟಿವಿ ಮುಂದೆ ಮೈಕ್ ಹಿಡಿದು ಮಾತನಾಡಲು ಕನಿಷ್ಠ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಪದವಿ ಆಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಅರ್ಹತೆಯಷ್ಟೇ ಇವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುತ್ತಿದೆ. ಮಾಧ್ಯಮದ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಜ್ಙಾನವಿಲ್ಲದ ಇವರು ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದು ಎಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಕಾಲೇಜುಗಳೆಡೆಗೆ ದೌಡಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.ಆದರೆ ಅದಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಭೋದಿಸುವ ಅಧ್ಯಾಪಕರುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲ. ಇರುವ ಅಧ್ಯಾಪಕರುಗಳೂ ಹಳೇ ಕಾಲದ ಪುಸ್ತಕ ಹಿಡಿದು
pen is stronger than sword
ಎಂದೇ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಗೂ ಆಧುನಿಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಅರಿವಿದ್ದವಿದ್ದಂತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ.
8-10 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ತಯಾರಿಸಿದ ನೋಟ್ಸನ್ನು ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ತಂದು ಅದನ್ನೇ ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಇಲ್ಲವೇ ಡಿಕ್ಟೇಟ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಕೊಡುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಭೋಪಾಲ್ ಗ್ಯಾಸ್ ಟ್ರಾಜ್ಡಿ ಇರುತ್ತದೇ ಹೊರತು ಮುಂಬೈ ಟೆರರ್ ಅಟಾಕ್ ನ ತುಣುಕೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದು ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಹೆಚ್ಚಿನ ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿಗಳ ಕತೆಯೂ ಹೌದು. ಇನ್ನು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲೇ ಕೆಲವರು ಮುಂದೆ ಬಂದು ಸ್ವ ಆಸಕ್ತಿಯಂದ ಕತೆ ಕವನ ಲೇಖನ ಗೀಚಿದರಷ್ಟೇ ಉಂಟು. ಅದೆಷ್ಟೋ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಒಂದೂ ಬೈಲೈನ್ ಇಲ್ಲದೆ ತನ್ನ 2 ವರ್ಷದ ಪೋಸ್ಟಗ್ರಾಜ್ಯುಯೇಟ್ ಸ್ಟಡಿಯನ್ನು ಮುಗಿಸಿರುತ್ತಾನೆ. ಬರವಣಿಗೆಯ ರುಚಿ ಗೊತ್ತಿರದವ ಮುಂದೆ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಪತ್ರಕರ್ತನಾಗಬಲ್ಲ...?
ಇಂದು ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ತಿ ಅಂಕಣಗಳನ್ನೇ ಗಮನಿಸಿ. ಅದರಲ್ಲಿರುವುದೆಲ್ಲಾ ಪ್ರೇಮಪತ್ರಗಳು, ನಿವೇದನೆಗಳು ನೆನಪಿನ ಬುತ್ತಿಗಳು ಇಷ್ಟೇ. ಪ್ರಸಕ್ತ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳು, ಆಗುಹೋಗುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸುದೀರ್ಘವಾಗಿ ಸಮಾಲೋಚನೆ ನಡೆಸಿ ಬರೆದ ಬರಹಗಳಾವುವೂ ಕಾಣಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ವಿದ್ಯಾರ್ತಿಗಳ ಬ್ಲಾಗ್ಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿಯಿತ್ತರೆ ಅಲ್ಲಿರುವುದೂ ಅಷ್ಟೇ.
ಇನ್ನು ತರಗತಿಗಳ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿದ್ಯಾರ್ತಿಗಳು ಕಲಿಯಬೇಕಾದುದು 4 ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯದ ತರಗತಿಗಳಲಲ್ಲ. ಆತ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಹೊರಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡಬೇಕು, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಮರಾ ಹಿಡಿದು ಊರೂರು ಸುತ್ತಬೇಕು ಎಂದು ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದ ಕಾರ್ಯಗಾರಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಯಾವ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಎಜುಕೇಶನಲ್ ಟೂರ್ ಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಮೀಡಿಯಾ ವಿಸಿಟ್ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ? ರೇಡಿಯೋದ ಸ್ಟುಡಿಯೋ ಸೆಟ್ಅಪ್ ಅನ್ನು ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಭೋದಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಒಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬೇಟಿ ನೀಡಿ ಅಲ್ಲಿನ ವಿಧಿ ವಿಧಾನಗಳನ್ನ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆಯಲ್ಲವೇ?
ಇನ್ನು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಸ್ಟುಡಿಯೋಗಳಂತೂ ಕೊಳೆತು ನಾರುವ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬಂದಿದೆ. ವಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಕ್ಯಾಮರಾಗಳಿವೆ, ಬೃಹತ್ ಸ್ಟುಡಿಯೋಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಡುವ ಟೆಕ್ನೀಶಿಯನ್ ಗಳಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ ಸುಮಾರು 200 ರೂ ಮೌಲ್ಯದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಭಾಗವು ಹಾಳಾದರೂ, ಮುಂದೆ ಬಂದು ಸರಿ ಮಾಡಿಸುವವರಿಲ್ಲ.ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ದೋಷಗಳಿಂದಾಗಿ ಇವುಗಳು ಇಂದು ಮೂಲೆಗುಂಪಾಗಿವೆ.
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಡೆದ ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ ಕಾರ್ಯಗಾರವೊಂದರಲ್ಲಿ ಖ್ಯಾತ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕರೊಬ್ಬರು ವಿದ್ಯಾಥರ್ಿಗಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಕೇಳಿದ 2 ಪ್ರಶ್ನೆಯಂದರೆ 'ಎಷ್ಟು ಜನ ತಪ್ಪದೆ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಓದುತ್ತೀರಿ?''ಎಷ್ಟು ಜನ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಬರೆಯುತ್ತೀರಿ?' ಸುಮಾರು 75ಕ್ಕೂ ಮಿಕ್ಕಿ ವಿದ್ಯಾಥರ್ಿಗಳಿದ್ದ ಆ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿದ ಕೈಗಳು ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು ಮಾತ್ರ... ಇದೊಂದೇ ಸಾಕಲ್ಲ ಇಂದಿನ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ವಿಭಾಗ ಹಾಗೂ ವಿದ್ಯಾಥರ್ಿಗಳ ಹಣೆಬರಹ ಅಳೆಯಲು...